چند نکته درباره بیماری های خودایمنی
به گزارش خود درمانی سیستم ایمنی بدن مجهز به مجموعه ای از سلاح هاست که می تواند از بدن در مقابل انواع پاتوژن ها دفاع کند. اما در بعضی افراد، این زرادخانه قدرتمند از سلول های ایمنی و پروتئین ها، به سلول ها، بافت ها و اندام های سالم حمله می کند.
به گزارش خود درمانی به نقل از ایسنا، حمله سیستم ایمنی بدن به سلولها و بافتهای سالم بدن، اختلال خودایمنی شناخته می شود و در بروز بیشتر از ۱۰۰ نوع بیماری از دیابت نوع یک تا آرتریت روماتوئید نقش دارد.
میلیونها نفر تحت تأثیر بیماری های خودایمنی هستند و تخمین زده شده که پنج تا ۹ درصد از جمعیت ایالات متحده به بیماری خود ایمنی مبتلا هستند و باآنکه روشهای درمانی زیادی برای مدیریت علایم ناتوان کننده این بیماریها طراحی شده اند اما در کل بیماری های خودایمنی غیرقابل درمان هستند.
شیوع بیماری های خودایمنی در سرتاسر جهان در حال افزایش می باشد، باآنکه علل آن مشخص نمی باشد. "امیلی ادواردز" محقق دپارتمان ایمونولوژی و صدمه شناسی در دانشگاه مانش استرالیا می گوید: عامل های سبک زندگی مانند تغییر رژیم غذایی در کنار پیشرفت در تشخیص و شناخت بالینی از این بیماری ها، احیانا در افزایش شناسایی موارد مبتلا شدن نقش داشته است.
چه عواملی سبب بروز بیماری های خود ایمنی می شود؟
بیماری های خودایمنی مانند خیلی از بیماری های دیگر احیانا ناشی از تأثیر متقابل عوامل ژنتیکی و محیطی هستند اما علت دقیق آنها نامشخص است. با این وجود، افرادی که سابقه خانوادگی بیماری های خودایمنی دارند بیشتر احتمال دارد به این بیماری ها مبتلا شوند- برای مثال، موارد مبتلا شدن به بیماری ام اس در بین اعضای یک خانواده مشاهده می شود. بعضی از عوامل محیطی مانند آلاینده ها، برخی داروها، عفونت های ویروسی و رژیم غذایی هم در بروز بیماری های خودایمنی دخیل هستند.
به صورت کلی، زنان دو برابر بیشتر از مردان در معرض مبتلا شدن به بیماری های خودایمنی هستند و این اختلالات معمولاً در دوره های استرس شدید مانند حاملگی ظاهر می شوند. همینطور بعضی از بیماری های خودایمنی در نژادها و قومیتهای خاص شایع تر است- برای مثال، طبق گزارش دپارتمان بهداشت و خدمات انسانی ایالات متحده، لوپوس در افراد آفریقایی-آمریکایی و اسپانیایی تبار شدیدتر است.
علائم بیماری های خود ایمنی
باآنکه هر بیماری دارای خصوصیت های خاصی است، اما خیلی از آنها علایم مشخصی مانند خستگی، سرگیجه و تب خفیف دارند. اما علامت کلاسیک یک بیماری خودایمنی التهاب است که می تواند سبب قرمزی، حرارت، درد و ورم شود. در خیلی از بیماری های خودایمنی، علایم می تواند گاهی خفیف و در بعضی دیگر شدید باشد.
درمان بیماری های خود ایمنی
داروهای زیادی برای درمان بیماری های خودایمنی مورد استفاده قرار می گیرند، اما آنچه برای بیماران تجویز می شود بر مبنای نوع اختلال، شدت آن و علائمی که بیمار تجربه می کند تعیین می شود. داروهای مورد استفاده شامل مسکن های خفیف بدون نسخه تا داروهایی برای جایگزینی مواد حیاتی مانند انسولین است که بدن دیگر قادر به ساخت آنها نیست.
همینطور درمان های بیولوژیکی وجود دارند که برای هدف قرار دادن عامل های واکنش ایمنی نامنظم که سبب سرکوب شدن سیستم ایمنی می شود طراحی شده اند.
بیماری های خودایمنی و واکسن ها
به صورت کلی، به افراد مبتلا به بیماری های خودایمنی سفارش می شود که مانند افراد سالم واکسینه شوند. با این وجود، اگر آنها از داروهای سرکوب کننده های ایمنی مصرف کنند که تأثیر سیستم ایمنی را کم می کنند، امکان دارد به حداکثر واکنش مطلوب به واکسن منجر نشود.
به گزارش خود درمانی به نقل از لایوساینس، باآنکه توافق علمی ناچیزی در مورد سطح آنتی بادی های سیستم ایمنی و مصون سازی در مقابل ویروس عامل بیماری کووید-۱۹ وجود دارد، بعضی از کشورها برنامه تزریق دُز سوم واکسن را برای برخی گروهای جمعیتی همچون افرادی با سیستم ایمنی ضعیف اعلام نموده اند.
منبع: selftherapy.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب