نقش اجزای لخته خون و ایمنی در روان پریشی
خود درمانی: خراسان رضوی نظریه جدید مطرح می کند که عدم تعادل پروتئین های خون درگیر در سیستم ایمنی بدن و در شبکه لخته های خونی منجر به التهابی می شود که روان پریشی را رقم می زند.
به گزارش نوروساینس، یک بررسی علمی شواهدی را ارائه می دهد که اختلال در لخته های خون و خط اول سیستم ایمنی بدن می تواند از عوامل ایجادکننده روان پریشی باشند.
مطالعات اخیر، پروتئین های خون را که در سیستم ایمنی ذاتی و شبکه های لختگی خون نقش دارند، بعنوان عاملان اصلی درگیر در روان پریشی شناسایی کرده اند. پژوهشگران این مطالعات را تجزیه وتحلیل کرده و نظریه جدیدی ارائه کردند که بیان می کند عدم تعادل هر دوی این سیستم ها منجر به التهاب می شود و به نوبه خود به ایجاد روان پریشی کمک می نماید.
این تحقیق پیشنهاد می دهد که تغییر در مکانیسم های دفاع ایمنی همچون لخته شدن خون منجر به افزایش ریسک التهاب شده و تصور می شود در ایجاد روان پریشی نقش دارد.
نظریه جدید، بیشتر فرضیه «دو ضربه» غالب را اصلاح می کند، جایی که عوامل ژنتیکی اولیه و یا محیطی رشد سیستم عصبی مرکزی را مختل می کند (اولین ضربه) و لطمه پذیری فرد را در مقابل اختلالات بعدی محیطی جدید می افزاید (ضربه دوم).
دکتر ملانی فاکینگ، محقق و مدرس علوم اعصاب روان در بخش روان پزشکی کالج سلطنتی جراحان در ایرلند اظهار داشت: «شناسایی و درمان بموقع، نتایج بالینی اختلالات روان پریشی را بطور قابل توجهی بهبود می بخشد. نظریه ما ممکنست گام دیگری برای نشانگرهای زیستی روان پریشی عرضه نماید و امکان شناسایی اهداف درمانی را برای درمان سریع و موثرتر فراهم سازد.»
دکتر مایک هوریچ، محقق و مدرس دانشکده داروسازی و علوم دارویی دانشگاه کاردیف ولز انگلستان اظهار داشت: «درحالی که این ایده که روان پریشی از نوعی التهاب و فعال سازی سیستم ایمنی ناشی می شود، جدید نیست اما اطلاعات ما نشان میدهد درک جدید و تغییر تمرکز نسبت به عملکرد ترکیبی سیستم پادتن یار ایمنی ذاتی و مسیرهای انعقادی خون به سمت پیشرفت بیماری روانی است.»
پروفسور دیوید کوتر، محقق ارشد و استاد روان پزشکی مولکولی در بخش روان پزشکی کالج سلطنتی جراحان در ایرلند بیان کرد: این نتایج برمبنای تحقیقات اخیر ما ارائه شده است که بطور فزاینده ای بی نظمی در مسیرهای پادتن یار و انعقاد خون را در اختلالات روان پریشی و پیش از آن نشان میدهد.
نتایج این تحقیق در مجله Molecular Psychiatry انتشار یافته است.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب