نه كلیه سرما می خورد، نه آپاندیس می تركد!
خود درمانی: تصور کنید یکی از اعضای داخل بدنتان مثل «آپاندیس» بترکد. حتی تصورش هم ترسناک است. حتما همه ما برای یک مرتبه هم که شده اصطلاح «آپاندیسش ترکیده» را شنیده ایم؛ مشکلی که منجر به عمل جراحی می شود اما نکته مهمی که وجود دارد این است که سال ها اشتباه متوجه شده ایم چون آپاندیس ترکیدنی نیست. حالا شاید برای بسیاری این سوال پیش بیاید که «اگه آپاندیس نمی ترکه پس چی میشه؟»
فقط اصطلاح «ترکیدن آپاندیس» نیست که سال ها برای ما به اشتباه جا افتاده است بلکه اصطلاحات دیگری هم وجود دارند که ما آنها را به صورت اشتباه عنوان می کنیم؛ مثل «سرماخوردن کلیه»، «عصب کِشی یا عصب کُشی دندان»، «کرم خوردن دندان»، «سردی»، «گرمی»، «خراب شدن دریچه قلب»، «باد فتق» و.... گاهی با همین اصطلاحات اشتباه و تشخیص خودسرانه، برای خودمان نسخه می پیچیم و خوددرمانی می نماییم در صورتیکه این اصطلاحات در تصور توده مردم به اشتباه به وجود آمده و بنظر می رسد پاک کردن آن هم کار ساده ای نیست.
گرچه بسیاری معتقدند این اصطلاحات اشتباه را از دهان پزشکان شنیده اند اما در عین حال نظر بعضی از پزشکان هم جالب توجه است و می گویند: «احتمالا پزشک خواسته بیمارو به صورت عامیانه متوجه مشکلی کنه که براش به وجود اومده.»
چیزی در بدن نمی ترکد
دکتر حمید احمدی - فوق تخصص جراحی عمومی - معتقد است: «شاید اصطلاح «ترکیدن آپاندیس» را از دهان پزشکان هم شنیده باشید اما این دلیل بر قابلیت انفجاری این عضو نیست.»
او درباره برخی ساده سازی ها در علم پزشکی مثل «باد فتق» یا «ترکیدن آپاندیس» به ایسنا می گوید: «برخی همکاران پزشک، به جهت اینکه یک رخداد پزشکی را ساده و قابل فهم تر کنند دست به واژه سازی می زنند؛ غافل از اینکه کلمه ابداعی شان ممکنست اشک جماعتی از پزشکان را دربیاورد. به شخصه مایلم بفهمم چه کسی بعنوان نخستین نفر اصطلاح «ترکیدن آپاندیس» را ابداع کرد. در مرحله اول باید دید این ساده سازی ها چه ایرادی دارند. اگر ایرادی دارند از سوی چه کسانی به وجود آمده اند و در نهایت بر طرف کردن آن می تواند چه سودی داشته باشد.»
او ادامه می دهد: «برخی از اصطلاحات اشتباه پزشکی آنقدر مصطلح شده است که حتی وقتی بعضی از این عبارت را در فضای مجازی جست وجو می نماییم هم با آن مواجه می شویم چونکه پزشکی که دراین زمینه محتواسازی می کند متوجه است که مردم آنچه که دم دستشان است جست وجوی اینترنتی است و به دنبال اصطلاحات تخصصی پزشکی نیستند. همه این موارد مثل یک چرخه با هم ارتباط دارند و شکستن آن بسیار دشوار است. باید پزشکی را که این محتویات را تولید می کند قانع نماییم که از کلمه درست استفاده نماید. از طرفی ممکنست نظر پزشک این باشد که برای تفهیم بیمارش مجبور است بعضی از اصطلاحات را ساده سازی کند.»
اما این اصطلاحات از کجا بوجود آمده اند؟ این پزشک به این پرسش پاسخ می دهد: «شاید پزشکی دیده نمی تواند آنچه که در ذهنش است به فارسی برای بیمار تعریف و آنرا توجیه کند بنا بر این طوری مبحث را توضیح داده که بیمارش را متوجه کند و بدین سان عبارت هایی مثل «ترکیدن آپاندیس» یا «باد فتق» به وجود آمده اند.»
او درباره اینکه چنین اشتباهاتی چگونه می توانند اصلاح شوند، هیچ ایده ای ندارد: «نمی دانم چنین اشتباهاتی چگونه می توانند اصلاح شوند یا چه کسی باید متولی این کار شود. خیلی از افراد حرف شنوی ندارند که بتوان آنها را مجاب کرد. تنها کار، صحبت کردن درباره این مساله است تا افراد آگاهی بیشتری پیدا کنند و این مساله کم کم حل شود. البته این اصطلاحات در همه جای دنیا استفاده می شود. اگر«ترکیدن آپاندیس» را به انگلیسی جست وجو نماییم متوجه می شویم که مشابه این اصطلاحات در آن زبان هم استفاده شده اند. این ساده سازی فقط مختص پزشکان ایرانی نیست و در همه جای دنیا بر مبنای فرهنگ و دانشی که وجود دارد، شکل گرفته اند. استفاده از اصطلاحات رایج مثل «ترکیدن آپاندیس» قدیمی است و درباره مسائل نوظهور و امروزی پزشکی چنین اصطلاحاتی نداریم. «آپاندیسیت» صد سال پیش وجود داشته و مردم هم استفاده می کردند، «باد فتق» هم همچنین اما کسی برای سرطان اصطلاح جدیدی درست نکرده است. برای مثال آپاندیس یک عضو توخالی است و جداره آن ترشحاتی دارد که در حالت عادی داخل روده بزرگ تخلیه می شود. اگر این مسیر به هر علتی بسته شود فشار داخل لوله آپاندیس بالا می رود. بالا رفتن فشار باعث می شود عروقی که به آپاندیس خون رسانی می کنند به سبب فشار، بسته شوند و خون رسانی متوقف شود. بنا بر این درد و علایم شروع می شوند و با پیشرفت این فرایند به قول معروف آپاندیس سیاه و سوراخی در بدن ایجاد می شود. این یک فرایند طولانی است و چیزی در بدن منفجر نمی گردد.»
کرم خوردن دندان مثل ترکیدن آپاندیس غیر واقعی است
احمدی درباره واژه های دیگر مثل «سردی» یا «گرمی»، «دندونتو کرم خورده» یا «ریه ت آب آورده» هم توضیح می دهد: «اینکه می گویند «سردی یا گرمیت شده» مربوط به طب سنتی می شود که نباید آنرا وارد طب مدرن کرد. اگر بعضی از پزشکان عمومی از این عبارت ها استفاده می نمایند ایراد از همکاران ماست و قاعدتا پزشکی که طب مدرن خوانده نباید از آن استفاده نماید. اگر چند نفری از بین چند هزار فارغ التحصیل پزشکی از این عبارات استفاده می نمایند مشکل خودشان است. خیلی از عزیزان پزشک عمومی بنا بر دلایلی عقب گرد می کنند و دوره های طب سنتی را هم می گذرانند و حتی حرف زدنشان را هم عوض می کنند. برخی مدرک پزشکی عمومی دارند اما صحبت کردنشان مثل کسی است که طب سنتی را انجام می دهد. برخی عبارات هم گاهی اوقات درست هستند مثل «آب آوردن ریه» که بنا به دلایلی مایعی مثل آب با همان رنگ در ریه جمع می شود و این مساله مثل ترکیدن آپاندیس نیست. شُش مثل یک اسفنج است. اگر این اسفنج را داخل یک بشکه قرار دهیم و کنار آن آب بریزیم تا بالا بیاید می توان گفت ریه آب آورده است. گاهی اوقات فاصله بین اسفنج و بشکه، آب ندارد و اسفنج در خودش آب جمع کرده است که به آن هم می گویند آب آوردن ریه اما از نظر پزشکی دو کلمه جدا دارند. معمولا پزشکان عنوان آب آوردن را برای بیماری که اطلاعات پزشکی ندارد استفاده می نمایند که درست است چونکه از نظر واقعی و فیزیکی هم اتفاق افتاده است. یا ممکنست گشادشدن دریچه قلب از نظر آناتومی بدن اتفاق بیفتد. اما کرم خوردن دندان مثل ترکیدن آپاندیس غیر واقعی است.»
او استفاده پزشک از اصطلاحات ساده را برای تفهیم بیمار ایراد نمی داند: «گاهی اوقات به کار بردن برخی اصطلاحات بار روانی بسیاری دارد و ممکنست بیمار استنباط دیگری از داستان داشته باشد برای مثال اگر به بیماری گفته شود ما آپاندیس شما را عمل کردیم چون سوراخ شده بود، یک برداشت دارد اما استفاده از عنوان ترکیدن آپاندیس ذهنیت دیگری برای بیمار به وجود می آورد. متاسفانه بعضی از همکاران ما کلمه را برای قانع کردن بیمار بزرگ می کنند یعنی می دانند اگر یک مبحث ساده را با بیمار مطرح کنند شاید قانع نشود اما وقتی عنوان ترکیدن را به کار می برد چه ترکیدن ساختمان باشد یا هر چیز دیگری، ترسناک است.»
کلیه در عمق بدن است و سرما نمی خورد
«یکی از دوستانم که رئیس سابق اورژانس خراسان بود، خاطره ای تعریف می کرد که گروهی فیلمساز برای ساخت فیلمی آمده بودند، قرار بود در یکی از پلان ها وقتی بیمار را وارد آمبولانس می کنند یک دفعه صدایی بیاید که بیننده متوجه ترکیدن آپاندیس فرد شود!» این داستان را دکتر علی بسکابادی - متخصص اورولوژی - از زبان یکی از دوستانش درباره برداشت یک کارگردان از ترکیدن آپاندیس تعریف می کند.
او هم درباره ساده سازی بعضی از اصطلاحات پزشکی در تخصص خودش گفتنی های بسیاری دارد و روزانه بخش زیادی از بیمارانش که گرفتار اسپاسم های عضلانی شده اند با عنوان سرماخوردگی کلیه به او رجوع می کنند: «در واقع با سرد شدن هوا، وقتی افراد بیرون می روند و گرفتار اسپاسم عضلانی می شوند و پهلودرد می گیرند، از اصطلاح سرماخوردگی کلیه استفاده می نمایند. گرچه این مساله به رشته من مربوط نمی گردد اما بیمار اصرار می کند که کلیه اش گرفتار مشکل شده و درخواست می کند برایش سونوگرافی بنویسم. اغلب مردم باور دارند کلیه هایشان در هوای سرد سرما می خورد و گرفتار عفونت کلیه می شوند در صورتیکه کلیه در عمق بدن است و دمای آن هیچگاه پایین نمی آید، مگر اینکه فرد در سرما یخ بزند. فقط سنگ کلیه باعث می شود که کلیه فرد درد بگیرد. اگر حتی کلیه کسی از بین هم برود باز هم فرد متوجه درد آن نمی گردد. بنا بر این از اصطلاح بیماری خاموش برای بیماریهای این عضو بدن استفاده می نمایند.»
این پزشک با اشاره به اینکه برخی اصطلاحات مانند «گشادشدن دریچه قلب»، «پارگی دیسک» یا «قولنج» درست بکار می روند، توضیح می دهد: «گاهی پزشک مجبور است برای آنکه بیمارش را متوجه بیماری اش کند، اصطلاحات تخصصی پزشکی که اغلب لاتین هستند به شکل ساده و قابل فهم ترجمه کند که در بسیاری مواقع همین موضوعات باعث اشتباه می شود. برای مثال اصطلاح «کولیک» در ترجمه فارسی همان قولنج است. در واقع در زبان فارسی به پهلو، قلوه گاه می گویند و قلوه همان فارسی کلیه است. وقتی پهلو یا همان قلوه گاه یک فرد درد می گیرد، فکر می کند کلیه اش درد گرفته است. البته ساده سازی اصطلاحات پزشکی فقط مربوط به کشور ما نیست و در کشورهای دیگر هم وجود دارد. مثل ضرب المثل ها که همه جای دنیا وجود دارند. برای مثال اصطلاحی در فارسی با عنوان «تو دلم رخت می شویند» وجود دارد. مشابه این اصطلاح در انگلیسی «معده ام پروانه داره» است. در انگلیسی برای انواع دردها اصطلاحات متنوعی وجود دارد که متاسفانه در فارسی نداریم. ما در پزشکی به علایم بیمار، «سمپتوم» می گوییم که واحد مشخصی ندارد و باید بیمار توانایی بیان آنرا داشته باشد مثل درد، سوزش و خارش. درد هم انواع مختلفی دارد که ما بعنوان پزشک نمی توانیم متوجه آن شویم و بیمار باید خودش آنرا باتوجه به فرهنگ و تحصیلاتی که دارد، ابراز کند که هر بیماری هم آنرا به یک شکل تشریح می کند. یکی از اشکالات ما در شرح حال گرفتن این است که بیمار چگونه درد خویش را به پزشک منتقل کند که متوجه تشخیص دقیق و درست شویم. ما در بسیاری مواقع در فارسی کلمه کم می آوریم. برای مثال درد کلیه با درد کمر یا معده متفاوت می باشد اما به همه آنها «درد» می گوییم. در واقع زبان برای این تشکیل شده که افراد آنچه در ذهنشان وجود دارد به یکدیگر منتقل کنند و زمانی مفیدست که دو طرف برداشت واحدی از یک جمله داشته باشند و اگر چنین اتفاقی بیفتد پزشک زودتر متوجه بیماری فرد و تشخیص دقیق و درست آن می شود.»
عصب را نه می کِشند، نه می کُشند
«عصب کِشی یا عصب کُشی» هم یکی از آن اصطلاحات پرکاربرد در دندانپزشکی است که دکتر زینب رزاقی - دندانپزشک - معتقد می باشد هر دو اصطلاح اشتباهند و عنوان صحیح آن «درمان ریشه» است. اما دیده ایم که گاه دندانپزشک پس از دیدن گرافی (عکس رادیولوژی) به بیمار می گوید «دندونت به عصب رسیده».
رزاقی بهتر می داند که برای روشن شدن این مطلب، توضیح کوتاه و ساده ای درباره ساختار دندان داده شود: «دندان از دو بخش تاج و ریشه تشکیل شده است. اسکلت اصلی دندان از عاج تولید شده است. روی آن در تاج با مینا و در ریشه با ماده ای به نام سمنت پوشیده شده. میان این اسکلت عاجی فضایی به نام «اتاقک عصب» در تاج و «کانال های عصبی» در ریشه وجود دارد که به هم متصلند. این فضاها با ماده ای به نام «پالپ» پر شده اند. پالپ یک بافت زنده است که از موارد مختلفی مثل اعصاب و عروق خونی و لنفاوی که از استخوان فک منشعب شده اند و همینطور سلول های چندظرفیتی پیش ساز تشکیل شده است. سلول های چندظرفیتی این توانایی را دارند که در اثر وجود محرک ها تمایز پیدا کنند. بعنوان مثال سموم باکتریایی که در اثر پوسیدگی دندان تولید می شوند، می توانند سبب تمایز این سلول ها به سلول های عاج ساز شوند که نتیجه آن ترشح لایه مقاومی از عاج در اطراف پالپ بمنظور محافظت و زنده نگه داشتن آن خواهد بود. تا اینجا فهمیدیم که «عصب دندان» یکی از این مواردی است که در پالپ قرار دارد. اما چرا اصطلاح «به عصب رسیدن» در بین مردم رایج است؟ چونکه نخستین موضوعی که بیمار را عاصی می کند، درد است. دندانپزشکان هم برای آنکه این مساله برای بیمار ملموس، قابل فهم و آشناست، همچون «دندونت به عصب رسیده» استفاده می نمایند. در ادامه روند پوسیدگی، دو حالت متصور است: اول آنکه پوسیدگی به فضای پالپ رسیده و بافت پالپ زنده و ملتهب باشد. در حالت دوم دندان در طولانی مدت در معرض عفونت و پوسیدگی بوده و پالپ دندان مرده است. در این حالت ممکنست برای مدتی درد دندان احساس نشود؛ گرچه این دوره بی دردی گذرا بوده و درد در اثر عدم درمان به همراه عفونت برگشت پذیر خواهد بود. درمان این دندان ها بر مبنای نوع و شدت درگیری با خارج سازی پالپِ داخل فضای اتاقک عصب به تنهایی یا به همراه کانال های ریشه، پاکسازی دیواره های کانال و در نهایت پر کردن کانال ها انجام می شود. علاوه بر آنچه گفته شد درمان های دیگری هم در این بخش بر مبنای نظر متخصص درمان ریشه ممکنست انجام پذیرد. پس درمان ریشه صرفاً خارج کردن عصب نیست، بلکه عصب هم یکی از مواردی است که در نوعی از درمان های ریشه در کنار پالپ خارج می شود.»
او ادامه می دهد: «دلیل اصلی استفاده از اصطلاحات رایج عامیانه از سوی دندانپزشکان، ساده سازی مشکل در کمترین زمان امکان دارد. عرضه توضیحات علمی هر چقدر هم روان و ساده باشند در شرایطی که بیمار گرفتار درد است و شما با حجم بالایی از مراجعان مواجهید، گاه از حوصله بیمار و درمانگر خارج است. آنچه گفتم درباره چرایی و چگونگی ایجاد مشکل است و نه روند درمانی. هر دندانپزشکی وظیفه خودش می داند تا روند درمان را به اطلاع بیماربرساند و پاسخگوی سوالاتش باشد.»
این اصطلاح سازی ها چه ضرری دارد؟
شاید بگویید مردم هر طوری دوست دارند می توانند تصوری درباره بیماری شان داشته باشند و حالا به کار بردن بعضی اصطلاحات غلط چه ایرادی دارد؟ یک متخصص طب اورژانس در پاسخ به این پرسش به ایسنا می گوید: «به نظرم اصلی ترین ایراد این اصطلاح سازی ها، باور غلطی است که درباره اصل بیماری و به تبع آن، درمان بیماری به وجود می آورد.»
او با ذکر مثال هایی در این زمینه می گوید: «فرض کنید یک نفر عفونت دندانی دارد و از بچگی اصطلاح کرم خوردگی دندان برایش جا افتاده است. این فرد، همان شخصی است که ادکلن یا روغن سوخته ترمز ماشین را داخل سوراخ دندانش می چکاند تا به خیال خودش کرم را نابود کند ولی متاسفانه خودش نابود می شود. یا فرض کنید یک نفر از بچگی شنیده که آپاندیس می ترکد. این فرد وقتی درد آپاندیس امانش را بریده است، می کوشد دور شکمش را با پارچه ای محکم ببندد تا به خیال خودش از ترکیدن آپاندیس جلوگیری کند. چنین شخصی مسکن درمانی می کند و به سبب آرامش یافتن موقتی درد، درمان واقعی را دنبال نمی کند و همین مبحث عوارض فراوانی برایش دارد. یا مثلا در مورد سنگ کلیه، طرف چون از قدیم شنیده که مایعات سبب دفع می شود، خودش را می بندد به آب هندوانه و ماءالشعیر و جوشانده فلان و دم کرده بیسار و تصور می کند که هر چه فشار مایعات در بدنش بیشتر شود، سنگ را از جایش تکان می دهد و آنرا خارج می کند. در حالی که مجاری ادراری مثل لوله فاضلاب نیست که بتوان با فشار آب، گرفتگی آنرا رفع کرد! همه این کارها فقط درمان واقعی را به تعویق می اندازد و سودی برای شخص ندارد.»
این متخصص البته در جاهایی هم به بیماران حق می دهد: «وقتی هزینه های درمان بالاست، پوشش بیمه ای مناسب نمی باشد، تعداد معدودی از پزشکان و بیمارستان ها رویکردهای کاسبکارانه نسبت به بیمار دارند یا پزشکان انگشت شماری هستند که در تشخیص و درمان بیماری عملکرد خوبی ندارند، مردم هم ترجیح می دهند آب هندوانه و روغن الاغ و پودر سنجد را به درمان های علمی ترجیح بدهند چون اینطوری شاید حالشان خوب نشود ولی مالشان در امان می ماند. چرا هر کس را می بینید می گوید خدا هیچکس را گرفتار بیمارستان ها نکند؟ منظور از این جمله این نیست که خدا سلامتی بدهد تا از زندگی لذت ببرید، بلکه منظور این است که خدا سلامتی بدهد تا گرفتار فرایند درمان و بستری و پرونده پزشکی و بیمه و هزینه های هنگفت و... نشوید.»
از طرف خانواده بیمار، فشار زیادی روی پزشک است
در کنار این مسائل، موضوعی که خیلی از بیماران یا حتی همراهان آنان نسبت به آن معترضند، «صادق نبودن پزشک با بیمار» است. برای مثال در کشورهای توسعه یافته پزشک با بیمار راحت است و اگر درمان روی آن جواب ندهد خیلی واضح بیمارش را متوجه می کند اما در ایران معمولا پزشکان همه چیز را به بیمار منتقل نمی کنند.
دکتر احمدی معتقد می باشد چنین موضوعی، کاملا فرهنگی است: «۹۹ درصد بیمارانم مبتلا به سرطان سینه هستند که همراه یا اقوام آنها پیش از ورود بیمار به مطب با منشی تماس می گیرند و درخواست می کنند درباره اینکه دیگر درمان جواب نمی دهد چیزی به بیمارشان گفته نشود تا سر فرصت خودشان با بیمار صحبت کنند چون روحیه بیمارشان خراب می شود. در مراکز شیمی درمانی هم امکان دارد خود بیمار از اینکه به سرطان مبتلاست ناآگاه باشد و احساس کند برای گرفتن داروی تقویتی مراجعه نموده و زمانی هم که دچارریزش مو می شود به حساب بیماری پوستی می گذارد. در این زمینه از سوی جامعه فشار زیادی روی پزشکان است. برای مثال کم پیش می آید که من به بیمارم نگویم سرطان دارد چون وقتی بیمار متوجه شود با او صادق نبوده ام ممکنست دیگر درمان خویش را ادامه ندهد. این موضوع، مربوط به اخلاق پزشکی می شود و هر پزشکی با هر تخصصی موظف به انجام دادن کارش است. اما زمانی که از سوی خانواده بیمار فشار زیادی روی پزشک است ناچاریم کوتاه بیاییم. از طرفی هیچکس در هیچ کجای دنیا با هر سطح دانشی نمی تواند برای یک بیمار طول عمر دقیقی مشخص نماید. بدن هیچ آدمی از یک فرمول خاص پیروی نمی کند. ما با بیماران بسیاری روبه رو بوده ایم که انتظار داشتیم ۱۰ سال دیگر زنده باشند اما سه ماه بعد فوت کرده اند یا برعکس. پزشکان بر مبنای فاکتورهایی می توانند حدس بزنند که بیمار تا چه زمانی زنده است. برای مثال بیماری که تمام بدنش را سرطان گرفته از نظر پزشکی بعید است که تا دو یا سه سال آینده زنده بماند. اگر بیماری اصرار داشته باشد بداند، بنا بر آمار علم پزشکی به او می گویم که از ۱۰۰ نفری که شرایط شما را داشته اند ۸۰ نفرشان طی دو سال فوت کرده اند و ۲۰ نفر آنها زنده مانده اند و ممکنست شما هم جزء آن ۲۰ نفر باشید.»
متاسفانه اینترنت بلای جان ما شده است
دکتر بسکابادی تجربه های جالبی از خوددرمانی بیمارانی که به او رجوع می کنند، دارد: «بیماری داشتم که از کودکی بیضه هایش داخل شکمش بود و مادربزرگش با عنوان اینکه چیزی نیست و وقتی بزرگ شد، خوب می شود اجازه نداده بود پدر و مادر، فرزندشان را نزد پزشک ببرند و زمانی بیمار را برای درمان آوردند که کار از کار گذشته بود و فایده ای نداشت. از این موارد در رشته ما زیاد دیده شده است. از طرفی هر بیماری فکر می کند چون بدنش برای خودش است پس آنرا بهتر از پزشک می شناسد و زمانی که پزشک، او را متوجه اشتباهش می کند به بیمار بر می خورد و خطاب به پزشک می گوید «چطور درباره بدنی که مال منه نظر میدی؟» این مساله ریشه یکی از اشکالات بزرگ بین بیمار و پزشک است. وقتی یک نفر گرفتار مشکل می شود، تا زمانی که به پزشک رجوع کند برای خودش آغاز به استدلال می کند که در بسیاری مواقع داستان سرایی است. در بسیاری موارد هم فرد با جست وجو در اینترنت ترجیح می دهد خوددرمانی کند یا باتوجه به اطلاعاتی که بدست آورده از پزشک می خواهد فلان درمان را برایش تجویز کند. متاسفانه اینترنت هم بلای جان ما شده است. علت دیگر هم دلسوزی اطرافیان است و به محض اینکه مشکلی برای یک نفر پیش می آید، نسخه پیچی های دورهمی و فامیلی آغاز می شود. مثلا برای درد کلیه هزار جور درمان مختلف دارند و معمولا بیماران پس از انجام این درمان ها به پزشک رجوع می کنند. برای مثال کسی که کلیه درد دارد و ممکنست سنگ داخل مجاری ادراری او وجود داشته باشد، هر چه بیشتر آب بنوشد درد بیشتری را متحمل می شود. معمولا اطرافیان آب هندوانه یا کرفس را تجویز می کنند که در نهایت بیمار با درد شدید و حالت تهوع که نتیجه تجویزهای بیجاست به ما رجوع می کند. گاهی تجویز اطرافیان مشکلات بزرگی را برای افراد به وجود می آورد.»
بخش دیگری از مشکلات ناشی از خوددرمانی، عوارض داروهایی است که فرد به شکل خودسرانه مصرف می کند. این متخصص در این زمینه به ایسنا می گوید: «یکسری داروها «OTC» هستند؛ داروهایی که بیمار مجاز به استفاده از آنهاست مثل «استامینوفن» و قرص «سرماخوردگی» اما هیچ آنتی بیوتیکی «OTC» نیست چونکه آنتی بیوتیک ها اگر به شکل ناقص استفاده شوند، به تدریج مقاومت میکروبی ایجاد می کنند که این مساله به ضرر همه است و معمولا افرادی که به شکل خودسرانه آنتی بیوتیک مصرف می کنند، پس از مصرف دو قرص، آنرا رها می کنند. برای مثال حدود ۲۰ سال پیش که «سیپروفلوکساسین» وارد بازار شد ۱۰۰ درصد بیماران با مصرف این دارو سریع جواب می گرفتند اما هم اکنون اغلب میکروب ها نسبت به آن مقاوم شده اند و فایده ای ندارد. چرا؟ چون زیاد و به صورت ناقص مصرف شده است؛ مثل «پنی سیلین» که در جنگ جهانی دوم وارد بازار شد. این دارو جان عده زیادی از مجروحان جنگی را نجات داد. اما امروزه حدودا یک آنتی بیوتیک به دردنخور است چون میکروب ها نسبت به آن مقاوم شده اند.»
منبع: selftherapy.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب